Muzicons — Music Widgets for Blogs, MySpace, LiveJournal, and More

Muzicons — Music Widgets for Blogs, MySpace, LiveJournal, and More

Shared via AddThis

Καθρέφτες στο Χώμα / Νίκος Διακογιάννης

Κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε το οπισθόφυλλο και το βιογραφικό του συγγραφέα

Είναι δύσκολο να μιλήσει κάποιος για το εξαιρετικό ταλέντο του Νίκου Διακογιάννη και πόσο θαυμάσιο είναι αυτό το βιβλίο, γιατί εμένα όποιος κι αν μου το έλεγε, δε θα μπορούσα να το πιστέψω, αν δεν το διάβαζα. Να πιστέψω πως υπάρχουν ακόμα λογοτέχνες, σαν τον Νίκο Διακογιάννη, που ξέρουν να χειρίζονται τόσο ποιητικά την ελληνική γλώσσα, να κάνουν τις λέξεις τραγούδια μελωδικά, που στάζουν βάλσαμο στην ψυχή μας. Πως υπάρχουν συγγραφείς τόσο ευαίσθητοι και τόσο καταρτισμένοι, με γνώσεις ιστορικές και τοπογραφικές που όχι απλά τις κατέχουν, αλλά έχουν το σπάνιο ταλέντο να μπορούν να τις μεταδώσουν στον αναγνώστη τους. Κι όμως, είναι αλήθεια. Ο Νίκος Διακογιάννης, για καλή μας τύχη, ζει κι αναπνέει ανάμεσά μας και γράφει για μας...

Γιατί αν θες να ξέρεις, τόποι είμαστε οι άνθρωποι....άγονοι, γόνιμοι, χέρσοι, δεν έχει σημασία. Στεριές αναζητούμε, το χέρι του άλλου να μας χτυπήσει στην πλάτη, όταν τα χάνουμε στα γυρίσματα που’χει η ζωή.

Θα ήθελα να το είχα διαβάσει μονορούφι. Χρειάστηκε να διακόψω την ανάγνωσή του Καθρέφτες στο Χώμα και για πρώτη φορά ένιωθα τόσο μεγάλη στεναχώρια μακριά από ένα βιβλίο. Σαν στερητικό σύνδρομο, το σκεφτόμουν συνέχεια, γύριζε μέσα στο μυαλό μου...

Για την Αργυρώ τίποτα δεν ήταν πιο επιτακτικό από την ανασύσταση δυνάμεων, ήθελε να σχετιστεί με ανθρώπους εντελώς αγνώστους, έναν μεθυσμένο διαβάτη ας πούμε, ένα ζητιάνο, ή στην ανάγκη ακόμη και με μια πόρνη¨με κάποιον τέλος πάντων που κουβαλούσε δρόμους μέσα του, μα απέξω η ζωή ήξερε μόνο να στήνει οδοφράγματα....

Η γραφή του Νίκου Διακογιάννη με συνεπήρε. Με ταξίδεψε σε μια άλλη εποχή, όπου η λογοτεχνία ήταν τέχνη πραγματική κι είναι πράγματι ο Νίκος από τους ελάχιστους συγγραφείς που θα τολμούσα να παρομοιάσω με εκείνους, τους παλιούς και κλασσικούς και πάντα διαχρονικούς....Το λέω με το χέρι στην καρδιά, αν κάποιος μου έλεγε πως ένα μόνο βιβλίο μπορούσε να διαβάσει κι όχι δεύτερο, θα του σύστηνα να διαβάσει το Καθρέφτες στο Χώμα....

Τα όσα έμαθα εκείνη τη νύχτα είχαν γεμίσει ρόδα και ζάχαρη τη μια μεριά της ψυχής μου. Η άλλη, γεμάτη ερωτηματικά, έκανε τα δικά της. Μου φάνηκε πως το «Μ» της μάνας ήταν πιο φωτεινό, γλυκύτερο απόψε, σαν ζαχαρωτό που έφερε κάποιος απ’την Αμερική κι εγώ έπρεπε απλώς να το κρατήσω όσο γινόταν περισσότερο καιρό, χωρίς να υποκύψω στον πειρασμό να το δοκιμάσω.....

Γιατί θα πρέπει να το αναλύσω και να το επεξηγήσω; Θα χάσει τη μαγεία του και το βιβλίο αυτό έχει σίγουρα μαγεία. Η ιστορία είναι όμορφη, κυλά αβίαστα, σε παίρνει μαζί της. Από ένα σημείο και μετά δε μ’ενδιέφερε η πλοκή, το τι θα συμβεί, πραγματικά μου ήταν αδιάφορο. Είναι τόσο απολαυστική η γραφή του Νίκου Διακογιάννη... ό,τι κι αν λέει, το μόνο που σ’ενδιαφέρει είναι να μην πάψει να μιλά. Μέσα από τη διήγηση της ηρωίδας του, είναι πραγματικά σα να τον ακούς να μιλά και καταφέρνει να σε βάλει τόσο βαθιά στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του, που ταυτίζεσαι μαζί τους. Κι όταν το βιβλίο τελειώσει και γυρίσεις και την τελευταία σελίδα, τότε σε τυλίγει η μοναξιά... Εγώ έκλαψα, όχι μόνο γιατί το τέλος ήταν συγκινητικό, αλλά γιατί με άφησαν μόνη...η Αργυρώ, η Μάρθα, η Βενιώ...

Λέω ν’αρχίσω να κόβω τα χρόνια, κάθε μέρα και στιγμή σε λωρίδες, να’χει από τώρα το παιδί μου εικόνες από μονοπάτια προς την ελευθερία, να’χει μνήμη διεξόδου, αν ποτέ του σηκώσει η ζωή αναχώματα....

¨Μάτια μου¨.

Η βραδιά ηταν ζεστή. Και όχι δεν μιλάω για τον καιρό άλλα για την συμμέτοχη των φίλων της Μαρίας στην παρουσίαση του καινούργιου της βιβλίου ¨Μάτια μου¨. Η παρουσίαση της Λένας Μαντά άψογη όπως και η ανάγνωση αποσπασμάτων από την ηθοποιό Ειρήνη Μελά όμως την παράσταση έκλεψε ο Βαγγέλης Αυγουλάς. Είναι 2ετής φοιτητής της Νομικής--Μέλος της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών και είναι ένας άνθρωπος με απίστευτος χιούμορ- η ατάκα της βραδιάς όταν η Μαρία είπε ότι είχε γράψει κάποιες ευχαριστίες εκείνος την ρώτησε μπορείς η να στα διαβάσω εγώ;

Βρέθηκα με πολλούς φίλους blogger εκεί και πραγματικά περάσαμε πολύ όμορφα. Η βραδιά κατέληξε στο σπίτι της Μαρίας ένα πολύ φιλόξενο μέρος με την καταπληκτική Χριστίνα να έχει αναλάβει της δημόσιες σχέσεις και τον Δημήτρη τα κεράσματα ( εμείς οι γαύρη είμαστε άλλοι άνθρωποι τελικά). Στη παρουσία μου εκεί οφείλεται και το γεγονός ότι καθυστέρησα με αναρτήσει αλλά χαλάλι. Περιμένω ανυπόμονα και το νέο βιβλίο της Μαντά η οποία άνοιξε νέο blog .
Κριτική του ¨Μάτια μου¨ όταν το διαβάσω. Καλές αναρτήσεις στον κήπο που κλείνει ένα χρόνο και από εδώ. Οι φωτό είναι από την εκδήλωση κάπου δείτε την χαρουλιτα - μια πολύ γλυκιά και ευγενική κοπέλα- την ξυπόλητη στα αγκάθια και τα πολύχρωμα όνειρα που τα ευχαριστώ για την παρέα. Κάποιους έχω ξεχάσει αλλά από μια ηλικία και ύστερα...

Νοσταλγικοί περίπατοι στη Θεσσαλονίκη που έφυγε...

Το βιβλίο αυτό έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία , μου το προσέφερε δώρο ο συγραφας του σε μια φιλική συνάντηση μας .
Γυρίζοντας σπίτι το φυλλομέτρησα και διάβασα σκόρπια τυχαίες αράδες..σταμάτησα .. ξαναδιάβασα πιο προσεκτικά και πήγα στη γωνιά μου με το βιβλίο στο χέρι διαβάζοντας το απο την αρχή..
Ήταν πολύ όμορφο , ήταν νοσταλγικό και ένοιωσα σα να περπατούσα στους δρόμους της πόλης μου βαστώντας το χέρι του πατέρα μου κι εγώ μικρούλα δίπλα του να προσπαθώ να καταλάβω αυτά που χάθηκαν δυστυχώς , αυτά που έλεγε η γιαγιά μου ..οι θείες μου..
Χάζεψα τις παλιές φωτογραφίες, αντέγραψα με το σαρωτή τις παλιές εικόνες της Θεσσαλονίκης και τελειώνοντας ευχαρίστησα απο μέσα μου το συγραφέα που με οδήγησε σ' αυτά τα μονοπάτια και με έκανε να γνωρίσω κάτι που χάθηκε μέσα στο πέρασμα των χρόνων..
Σας προτείνω να αγοράσετε και να διαβάσετε το βιβλίο αυτό .Δεν πειράζει που δεν είστε μερικοί απο τη Θεσσαλονίκη ..αυτό που περιγράφει ίσως υπήρχε με άλλο όνομα και στο παρελθόν της δικής σας πόλης..
Εχω δε να πώ οτι μου έδωσε ακόμα ένα βιβλίο του με το τίτλο: << Οι πρώτοι αεροπειρατές στον κόσμο ήταν Θεσσαλονικείς >> που ντρέπομαι να πω οτι δεν βρήκα ακόμα την ευκαιρία να το διαβάσω, μα να είστε σίγουροι οτι όταν θα το διαβάσω θα σας το δείξω κι εσας γιατί είμαι σίγουρη απο πριν οτι θα είναι το ίδιο και ίσως περισσότερο ενδιαφέρον.

"Ιρίνα" του Κων/νου Κοτάκη, Εκδόσεις Ωκεανίδα

«Δώσε μια λίρα, αγόρι με τα χρυσά μαλλιά, να σου πω τη μοίρα σου... Κρίμα...»

Το «κρίμα» που ξεστόμισε η τσιγγάνα στην Πόλη, ο Δωρόθεος το κατάλαβε πολύ αργά στη ζωή του. Μια ζωή που την πέρασε στον αστερισμό του κοσμοπολιτισμού, μια ζωή που τη σημάδεψε η γλώσσα της αγάπης.
Η μοίρα του Δωρόθεου, το «κρίμα» της, ήταν η τελευταία πράξη του δράματος που ξεκίνησε το 1923, σ’ ένα βαγόνι του Οριάν Εξπρές, λίγο πριν η παλλακίδα του Σουλτάνου Ιρίνα αφήσει την τελευτάια της πνοή.
Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη, το καμίνι της Ιστορίας καταπίνει τις ζωές των ανθρώπων όμως η γλώσσα της αγάπης μένει πάντα η ίδια. Αυτήν ακούει ο Δωρόθεος όταν μαθαίνει την ιστορία της Ιρίνας, κι ας μην τη γνώρισε ποτέ, κι αυτήν αναζητά μια ζωή, χωρίς όμως να καταφέρει ποτέ να την αγγίξει. Κρίμα!

Ο Κωνσταντίνος Ι. Κοτάκης, με τη χειμαρρώδη του βιωματική αφήγηση, μας ταξιδεύει από την Κωνσταντινούπολη στη Νέα Υόρκη, στη Γενεύη, στο Παρίσι, στην Κυανή Ακτή και στο Λονδίνο, απ’ τον 20ο αιώνα στα χρόνια του 21ου, πλάθοντας το χρονικό μιας οικογένειας που αναζήτησε τη μοίρα της στο όνομα της αγάπης.

Αυτά διάβασα στο οπισθόφυλλο του πρώτου βιβλίου του Κων/νου Κοτάκη, "Ιρίνα" κι αποφάσισα να το αγοράσω για τις διακοπές μου. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν ήμουν προετοιμασμένη για τα όσα θα διάβαζα μέσα στο βιβλίο αυτό...
Με ξάφνιασε. Σε πολλά σημεία με σόκαρε. Σίγουρα με προβλημάτισε. Στα μέσα του βιβλίου δεν μπορούσα ν'αποφασίσω αν μου άρεσε, με πονούσε ο τρόπος που παρουσιάζει την αλήθεια κι ήθελα να το αφήσω, να το αποφύγω, αλλά κάτι με τραβούσε και το άνοιγα και πάλι.

Μετά από μερικές σελίδες το λάτρευα κι αργότερα πάλι του θύμωνα, γιατί ένιωσα πως ξεγυμνώνει την ψυχή μου. Με λίγα λόγια, δεν έχω διαβάσει πιο παράξενο βιβλίο στη ζωή μου, όχι ως προς το περιεχόμενο και την πλοκή, αλλά ως προς τα συναισθήματα που σου ξυπνά. 600 σελίδες που σε πάνε από την Κόλαση στον Παράδεισο με απίστευτη ταχύτητα!
Τελειώνοντάς το, κατέληξα στο ότι πραγματικά είναι ένα εκπληκτικό και πανέξυπνο βιβλίο. Τα μηνύματα που σου περνάει με τόσο αριστουργηματικό τρόπο είναι πάμπολλα και απαιτούν κεραίες ανοιχτές για να τα συλλάβεις. Αν δεν τα συλλάβεις, απλά θα σου φανεί ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα.

Η Ιρίνα, όπως την έζησα εγώ, είναι η ίδια η Θεά Αγάπη. Αν την λατρέψεις με λάθος τρόπο είσαι χαμένος...
Ο συγγραφέας σαφώς είναι χαρισματικός, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά ως προς τη μελέτη τόσο των γεωγραφικών τόπων όσο και των ιστορικών στοιχείων και η πένα του είναι ταυτόχρονα ρεαλιστική αλλά και ρομαντική. Σε ταξιδεύει το γράψιμό του, σε παρασύρει κι εκεί που σε νανουρίζει, σε ξυπνά απότομα και σε τρομάζει! Απαιτείται τεράστιο ταλέντο για να το κάνεις αυτό κι ο Κων/νος Κοτάκης το διαθέτει!
Δε θα το παρουσίαζα εδώ, αν δεν πίστευα ότι αξίζει να το διαβάσετε. Σας προειδοποιώ πως είναι γι απαιτητικούς αναγνώστες. Για σας που θέλετε τα "δύσκολα", τα πιο βαθιά αναγνώσματα, που δεν ικανοποιείστε με απλά μυθιστορήματα αγάπης. Και να είστε προετοιμασμένοι: θα σας σοκάρει! Παραθέτω ένα απόσπασμα για να σας δώσω μια γεύση της γραφής.

Να ευχηθώ στον ομότεχνό μου Κων/νο Κοτάκη καλή επιτυχία και να του πω πως περιμένω το επόμενο αριστούργημά του με ανυπομονησία. Θερμά συγχαρητήρια!

- Σώπα...μη λες τίποτα.
- Όχι...πρέπει να σου πω.
- Τίποτα μην πεις... αν νιώθεις κάτι. Δε θέλω ν'ακούσω εξομολογήσεις... όχι άλλες, παρελθόν όλοι έχουμε. Μπορούμε να γεννηθούμε τώρα!
- Είσαι σαν παιδί με αφέλεια... εγώ...
- Σου λέω ότι θα μπορούσα να ξέρω, δεν έχει όμως την παραμικρή σημασία. Γνωρίζεις τι έχω κάνει εγώ στη ζωή μου;
- Πέρασες με κόκκινο τη διασταύρωση του Λαιμού;
- Σκότωσα.
Τον κοίταζε δίχως καμιά έκφραση, δεν είχε ακούσει;
- Σκότωσα αυτόν που ήθελα για εραστή μου, έναν άντρα... που αγαπούσα από μικρός.
Την κορόιδευε, τη δοκίμαζε, δε μπορεί.
- Με δουλεύεις Δωρόθεε; Σε παρακαλώ...γιατί; Δε σε πιστεύω... με δοκιμάζεις και παιδιαρίζεις αυτή τη στιγμή...
- Αν ήταν αλήθεια... θα μπορούσες να μ'αγαπήσεις;
- Μα σ'αγαπώ εδώ και τρία χρόνια... απ'το κυριακάτικο μεσημέρι που σε συνάντησα να τρέχεις στο δρόμο. Ήσουν τόσο όμορφος... δεν ήξερα τότε ποιός είσαι.
- Σκέψου και πες μου... θα μπορούσες να συνεχίζεις ν'αγαπάς έναν δολοφόνο υποκριτή;
Η φωνή του είχε αγωνία, περίμενε. Την ελπίδα. Η απάντηση ήρθε αργά, καθυστερημένα. Δεν ήταν αυτή που θα τον λύτρωνε.
Δεν ήταν η απόλυτη αγάπη, η χωρίς όρια, με πίστη.
Δεν ήταν με αυτοθυσία, με αυταπάρνηση, με αγνότητα παιδιού.
Παράλογη, τυφλή, με πόνο.
Γυμνή στο άπειρο.
Πιο δυνατή κι απ'τον θάνατο.
Ήταν λογική, ώριμου ανθρώπου με πείρα, με αυτοπροστασία, με απαιτήσεις και όρους.

Αγάπη περιορισμένη, χειροπιαστή, με γλύκα και προτεραιότητες.
Αργοπορημένη και ντυμένη κομψά.

Τι Λωζάνη......

2 Γέφυρες 2 πολιτι σμοί

Μια πρώτη άποψη από τα μέρη που τριγύρισα φετος. Αριστερά επάνω είναι μια από της Γέφυρες της Πράγας πάνω από τον Μολδάβα. Και δεξιά κάτω το περίφημο γεφύρι της Άρτας. Υπάρχουν όμορφα μέρη τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Μια από τις βασικές διάφορες που έχουμε, είναι ότι έξω αξιοποιούν τον φυσικό τους πλούτο, τα μνημεία τους, κ.λπ. Ενώ εμείς εδώ τα έχουμε στο φτύσιμο η για να ακριβολο γήσω στο κάψιμο. Επειδή είναι μια περίοδος που οι πιο πολλοί ανεβάζουν ταξιδιωτικές εντυπώσεις εγώ θα το κάνω αργότερα με όμορφες εικόνες και πολλές αναμνήσεις. Καλό χειμώνα να’ χουμε.