Ένα παραμυθάκι για να κοιμηθείτε καλά το βράδυ παρά τη ζέστη!

ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ

ΣΤΗ ΞΗΡΑ

Ήταν ένα πανέμορφο πολύχρωμο ψαράκι ο Ριγούλης , τον ονόμασαν έτσι οι γονείς του γιατί γεννήθηκε με μία ρίγα γκριζόμαυρη στη ράχη που δεν την είχε κανένα από τα αδέλφια του ούτε οι γονείς του. Βέβαια ένα γέρικο ψάρι τους είπε ότι ένας προπάππους τους που είχε έρθει από τα βαθιά νερά είχε αυτή τη ρίγα όμως τι τους ενδιέφερε αυτό, το γεγονός ήταν ένα , για τους γονείς του και για όλους ήταν διαφορετικό, ξεχωριστό, το έδειχναν καθώς κολυμπούσε ανάμεσα στις ανεμώνες και περίμεναν από αυτό ίσως κάτι περισσότερο να κάνει!

Πράγματι όμως ήταν ξεχωριστό γιατί αυτό το ψαράκι αγαπούσε να κολυμπά στην επιφάνεια της θάλασσας, να βγάζει το κεφαλάκι του έξω από το νερό και να χαζεύει τη ξηρά όσο μπορούσε να κρατήσει την αναπνοή του γιατί ήταν δυστυχώς γι’ αυτόν ..ψαράκι και ανέπνεε μόνο μέσα στο νερό, ζούσε μόνο μέσα σ’ αυτό. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τη λαχτάρα του αυτή !

-Πρόσεχε μικρό μου, έλεγε η μαμά του, υπάρχει κίνδυνος να σε ψαρέψουν με ένα μεταλλικό πράγμα που το έλεγαν αγκίστρι και που αυτό σημαίνει το θάνατο σου .

-Οι άνθρωποι που ζουν στη ξηρά το μόνο που θέλουν από εσένα είναι να σε δουν ..τηγανιτό !

Όμως ότι και να του έλεγαν εκείνο ένοιωθε να το τραβά σαν μαγνήτης εκείνο το βραχάκι , η ξηρά, εκεί όπου έσκαγε με δύναμη το κύμα όταν η θάλασσα θύμωνε, εκεί όπου καθόντουσαν μερικές φορές παιδάκια και παίζανε πετώντας πέτρες στη θάλασσα κι αυτός έπαιζε κατά κάποιο τρόπο μαζί τους βουτώντας και ακολουθώντας τη πετρούλα μέχρι που αυτή ακουμπούσε στο βυθό.

Ώσπου μία ηλιόλουστη μέρα που βρέθηκε πάλι στο βραχάκι ένα παιδάκι παρατήρησε το μικρό ψαράκι που έβγαζε το κεφαλάκι του έξω από το νερό και έμοιαζε να τον κοιτάει.. Στην αρχή του φάνηκε σύμπτωση και μάλιστα όταν το είπε στους γονείς του εκείνοι χαμογέλασαν. Άρχισε να του πετά μικρά ελαφριά αντικείμενα και το έβλεπε να τα πλησιάζει και να τα σπρώχνει .

-Αυτό το ψαράκι παίζει μαζί μου, είπε το αγοράκι και χτύπησε τα χέρια του με χαρά!

Από τότε ένας παράξενος δεσμός άρχισε να υπάρχει ανάμεσα στο Ριγούλη και τον Ανδρέα, έτσι το έλεγαν το αγοράκι που αγαπούσε πάρα πολύ το νερό και κάθε μέρα έτρεχε σ’ αυτό το βραχάκι για να τσαλαβουτήσει τα πόδια του στο νερό , να μαζέψει κοχυλάκια και να πετάξει πετρούλες στο νερό προσπαθώντας να τις στείλει όσο το δυνατόν πιο μακριά.

Ήταν δηλαδή ένα ψαράκι που ήθελε να περπατά στη ξηρά και ένα παιδάκι που θα ήθελε να κολυμπά και να αναπνέει μέσα στο νερό σαν αυτό το όμορφο ψαράκι! Αν ήξεραν πόσο ζήλευε το ένα το άλλο , πόσο λαχταρούσαν ν’ αλλάξουν θέση και κόσμους!

Μια μέρα ο Ανδρέας κρέμασε τα πόδια του από την άκρη του βράχου μέσα στο νερό και άρχισε να τα κουνά πέρα δώθε κάνοντας μικρά κυματάκια στην επιφάνεια της θάλασσας και ξαφνικά ένοιωσε ανεπαίσθητα τσιμπήματα στις πατούσες του, ήταν ο Ρηγούλης που είχε πλησιάσει όλο και πιο κοντά.

-Με τσιμπάς; Εσύ είσαι λοιπόν; ρώτησε ο Ανδρέας, πρώτη φορά με πλησιάζει ένα ψαράκι τόσο κοντά , τι όμορφο που είσαι και τι ωραία κολυμπάς, εγώ χρειάζομαι ακόμα μπρατσάκια για να κολυμπήσω!

-Θέλω να έρθω κοντά σου, είπε το ψαράκι, θέλω να μπορέσω να περπατήσω επάνω σ’ αυτό το βράχο και να παίξω μαζί σου!

-Πόσο θα ήθελα να κολυμπούσα σαν κι εσένα, να πάω στο βάθος της θάλασσας να δω τη γοργόνα που μου διηγήθηκε ο παππούς μου, να ψάξω για το δαχτυλίδι που έχασε η μαμά μου στο νερό και να βρω κοχύλια μεγάλα , μαγικά..!

-Θέλω να έχω χέρια αντί πτερύγια για να πιάσω κι εγώ πετρούλες να τις πετάξω σαν κι εσένα ,θέλω να πηδήξω όπως πηδάς κι εσύ στα βράχια, είπε το ψαράκι και ενώ είχε φθάσει τόσο κοντά στο βράχο πήδηξε ψηλά πολύ στον αέρα και βρέθηκε στα πόδια του Ανδρέα που τα έχασε καθώς το είδε να σπαρταρά μπροστά του προσπαθώντας να πάρει ανάσα!

-Στάσου να σε πιάσω, στάσου ψαράκι, φώναξε ο Ανδρέας και άρπαξε απαλά το ψαράκι στις μικρές του χούφτες, αχ! Μη πεθάνεις, θα σε σώσω, γύρνα στο σπίτι σου εκεί που ανήκεις, μα καθώς έκανε γρήγορες κινήσεις επάνω στα βράχια το παιδάκι έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο νερό μαζί με το ψαράκι! Ένοιωσε να βυθίζεται μέσα στη θάλασσα και να του κόβεται η ανάσα, το ψαράκι κολυμπούσε γύρω του σαν τρελό.

-Κολύμπα, κούνα τα χέρια σου και τα πόδια σου, εσύ μπορείς να το κάνεις , το έχω δει σε κείνους που κολυμπούν, κράτα την ανάσα σου και κολύμπα, κολύμπα.. μπορεί να μη γίνεις ψάρι όμως μπορείς να κολυμπήσεις!

Πραγματικά ο Ανδρέας λες και άκουγε αυτά που του έλεγε μπόρεσε κουνώντας ρυθμικά τα πόδια και τα χέρια του να σταθεί στην επιφάνεια της θάλασσας, άρπαξε με τα χέρια του το βράχο και ανέβηκε με λίγη προσπάθεια σ’ αυτόν.

-Όσο και να το θέλω δεν μπορώ να ζήσω στη ξηρά σου, είπε λυπημένα το ψαράκι ανήκω στο δικό μου κόσμο που είναι αλήθεια πολύ όμορφος!

-Λυπάμαι ψαράκι, θα ήθελα να κολυμπώ μαζί σου στο βυθό της θάλασσας μα δεν μπορώ, νοιώθω πιο ασφαλής στη ξηρά, άραγε με καταλαβαίνεις τι σου λέω;

Το ψαράκι ερχόταν όλο και πιο αργά στο βραχάκι, απεφάσισε ότι η θάλασσα είχε πολλά μέρη για να εξερευνήσει κι ο Ανδρέας δεν είπε σε κανένα για την ..βουτιά του στη θάλασσα άλλωστε είχε τόσες κρυψώνες στο βουνό του χωριού να γνωρίσει! Το καλοκαίρι κόντευε να τελειώσει και σε λίγο θα άρχιζε το σχολείο.

Ο Ρηγούλης έγινε ένα μεγάλο ψάρι και έφυγε στα βαθιά νερά … έκανε οικογένεια, έγινε δυνατός και κάποιες φορές ανέβαινε στην επιφάνεια της θάλασσας να δει από μακριά τη στεργειά ! Ήταν όμως πάντα περήφανος για τον υδάτινο κόσμο του και για τον εαυτό του, γιατί οι δικοί του είχαν δίκιο, ήταν ξεχωριστός!

ΤΕΛΟΣ