Καθρέφτες στο Χώμα / Νίκος Διακογιάννης

Κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε το οπισθόφυλλο και το βιογραφικό του συγγραφέα

Είναι δύσκολο να μιλήσει κάποιος για το εξαιρετικό ταλέντο του Νίκου Διακογιάννη και πόσο θαυμάσιο είναι αυτό το βιβλίο, γιατί εμένα όποιος κι αν μου το έλεγε, δε θα μπορούσα να το πιστέψω, αν δεν το διάβαζα. Να πιστέψω πως υπάρχουν ακόμα λογοτέχνες, σαν τον Νίκο Διακογιάννη, που ξέρουν να χειρίζονται τόσο ποιητικά την ελληνική γλώσσα, να κάνουν τις λέξεις τραγούδια μελωδικά, που στάζουν βάλσαμο στην ψυχή μας. Πως υπάρχουν συγγραφείς τόσο ευαίσθητοι και τόσο καταρτισμένοι, με γνώσεις ιστορικές και τοπογραφικές που όχι απλά τις κατέχουν, αλλά έχουν το σπάνιο ταλέντο να μπορούν να τις μεταδώσουν στον αναγνώστη τους. Κι όμως, είναι αλήθεια. Ο Νίκος Διακογιάννης, για καλή μας τύχη, ζει κι αναπνέει ανάμεσά μας και γράφει για μας...

Γιατί αν θες να ξέρεις, τόποι είμαστε οι άνθρωποι....άγονοι, γόνιμοι, χέρσοι, δεν έχει σημασία. Στεριές αναζητούμε, το χέρι του άλλου να μας χτυπήσει στην πλάτη, όταν τα χάνουμε στα γυρίσματα που’χει η ζωή.

Θα ήθελα να το είχα διαβάσει μονορούφι. Χρειάστηκε να διακόψω την ανάγνωσή του Καθρέφτες στο Χώμα και για πρώτη φορά ένιωθα τόσο μεγάλη στεναχώρια μακριά από ένα βιβλίο. Σαν στερητικό σύνδρομο, το σκεφτόμουν συνέχεια, γύριζε μέσα στο μυαλό μου...

Για την Αργυρώ τίποτα δεν ήταν πιο επιτακτικό από την ανασύσταση δυνάμεων, ήθελε να σχετιστεί με ανθρώπους εντελώς αγνώστους, έναν μεθυσμένο διαβάτη ας πούμε, ένα ζητιάνο, ή στην ανάγκη ακόμη και με μια πόρνη¨με κάποιον τέλος πάντων που κουβαλούσε δρόμους μέσα του, μα απέξω η ζωή ήξερε μόνο να στήνει οδοφράγματα....

Η γραφή του Νίκου Διακογιάννη με συνεπήρε. Με ταξίδεψε σε μια άλλη εποχή, όπου η λογοτεχνία ήταν τέχνη πραγματική κι είναι πράγματι ο Νίκος από τους ελάχιστους συγγραφείς που θα τολμούσα να παρομοιάσω με εκείνους, τους παλιούς και κλασσικούς και πάντα διαχρονικούς....Το λέω με το χέρι στην καρδιά, αν κάποιος μου έλεγε πως ένα μόνο βιβλίο μπορούσε να διαβάσει κι όχι δεύτερο, θα του σύστηνα να διαβάσει το Καθρέφτες στο Χώμα....

Τα όσα έμαθα εκείνη τη νύχτα είχαν γεμίσει ρόδα και ζάχαρη τη μια μεριά της ψυχής μου. Η άλλη, γεμάτη ερωτηματικά, έκανε τα δικά της. Μου φάνηκε πως το «Μ» της μάνας ήταν πιο φωτεινό, γλυκύτερο απόψε, σαν ζαχαρωτό που έφερε κάποιος απ’την Αμερική κι εγώ έπρεπε απλώς να το κρατήσω όσο γινόταν περισσότερο καιρό, χωρίς να υποκύψω στον πειρασμό να το δοκιμάσω.....

Γιατί θα πρέπει να το αναλύσω και να το επεξηγήσω; Θα χάσει τη μαγεία του και το βιβλίο αυτό έχει σίγουρα μαγεία. Η ιστορία είναι όμορφη, κυλά αβίαστα, σε παίρνει μαζί της. Από ένα σημείο και μετά δε μ’ενδιέφερε η πλοκή, το τι θα συμβεί, πραγματικά μου ήταν αδιάφορο. Είναι τόσο απολαυστική η γραφή του Νίκου Διακογιάννη... ό,τι κι αν λέει, το μόνο που σ’ενδιαφέρει είναι να μην πάψει να μιλά. Μέσα από τη διήγηση της ηρωίδας του, είναι πραγματικά σα να τον ακούς να μιλά και καταφέρνει να σε βάλει τόσο βαθιά στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του, που ταυτίζεσαι μαζί τους. Κι όταν το βιβλίο τελειώσει και γυρίσεις και την τελευταία σελίδα, τότε σε τυλίγει η μοναξιά... Εγώ έκλαψα, όχι μόνο γιατί το τέλος ήταν συγκινητικό, αλλά γιατί με άφησαν μόνη...η Αργυρώ, η Μάρθα, η Βενιώ...

Λέω ν’αρχίσω να κόβω τα χρόνια, κάθε μέρα και στιγμή σε λωρίδες, να’χει από τώρα το παιδί μου εικόνες από μονοπάτια προς την ελευθερία, να’χει μνήμη διεξόδου, αν ποτέ του σηκώσει η ζωή αναχώματα....